درگاه

جعد گيسوي  تو  شد محفل دردانه    ما

روي مه روي  تو  شد  خاطر  افسانه  ما

از  فلك  تا  به  ثريا  نشود   نام  و  نشان

نام  پر  مهر  دل  افروز  تو   در   خانه  ما

جام مي هر دو شود آلت اين نقش و نگار

نقش   زرين  لب     بوسه   مستانه   ما

هر چه مستي است ز آن شهد لب است

نيست  جز   شهد  لب  آتش   پيمانه  ما

گر   تو  آتش  بزني  جمله  خرابات   مكن

آتش   افروز   وصال   دل   و    كاشانه  ما

آتش عشق اگر در دل و اين سينه نشست

از   هنر گاه   نگاهت   شده   سامانه   ما

ما  كه جز سجده به درگاه  تو  جايي نرويم

بار  غم  خواري  تو  بر  سر  و  بر  شانه ما

هر  چه  داريم  به  پاس  هنر  روي  تو  بود

عشق  تو  گشته  نسيب  دل   ديوانه   ما

              سيد محمد امين فرهي    95/2/3