زندگي بايد كرد

                 زندگي بايد كرد

                 با دو صد دسته گل سرخ و سفيد

                 با سبد هاي قشنگ لبخند

                 شانه سبز به موهاي زمان بايد زد

                 يك گره  از گل روبان به سر زلف  نفس

                  شادي ت را لب هر طاقچه  آويزان كن

                  غم فردا بسپارش به خنك هاي نسيم

                  لب يك پنجره باز   ،  هوا را بشناس

                   تا برقصد به هواي دل تو پرده سرخ

                   تا بچيند نوك زيباي چكاوك نوري

                از درونت شادي از نگاهت لبخند                                         

                   و تو از دغدغه فردا ها

                   گل اميد بكاري لب يك حوض بلور